Άκριτος χρόνος, θολός χώρος
Τα χρόνια πριν την "οικονομική" κρίση - η δεκαετία του ‘90 & του ’00 - ήταν ομιχλώδη, ανόητα και στείρα. Σαν τον Κλέων και τη Μπιμπή, στο «Μια ζωή την έχουμε», ήμασταν έτοιμοι «να καταπλήξουμε τα πλήθη».
Έκοβε ξύλα στο βουνό. Μύρισε φωτιά. Ένιωσε θάνατο. Ανατρίχιασε. Κοίταξε από ψηλά το χωρίο. Λαμπάδες τα σπίτια. Μαύρος καπνός στον ουρανό. Τι να κάνει; Δώδεκα χρονών παιδί. Να γυρίσει ή να μείνει εκεί; Κραυγές αλλοφροσύνης έφταναν αμυδρά στα αυτιά του. Πυροβολισμοί και χαλασμός. Η μάνα; Ο πατέρας; Τα αδέλφια; Οι γειτόνοι;
Ο χρόνος και η παλίρροια δεν περιμένουν κανένα»
Το όνομα του νοτιοκορεατικού πλοίου που βυθίστηκε στην Κίτρινη Θάλασσα, συμπαρασύροντας εκατοντάδες ανθρώπους στο θάνατο, ήταν «Sewol» και μεταφράζεται στα αγγλικά «time and tide», δηλαδή «χρόνος και παλίρροια».
